ul. Modrzejowska 27, 42-500 Będzin | tel.698-44-34-24, 504-733-660, (32)730-04-44
Poradnia Leczenia Zaburzeń Jedzenia i Otyłości w NZOZ KOMPAS zapewnia kompleksową pomoc ambulatoryjną dla pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży w zakresie diagnozy i leczenia zaburzeń jedzenia i otyłości.
Nasz interdyscyplinarny zespół Poradni to specjaliści psychologii klinicznej, psychoterapeuci, lekarze specjaliści m.in psychiatrzy, internista oraz dietetyk, którzy mają wieloletnie doświadczenie w pracy z osobami doświadczającymi w/w zaburzeń, a praca w zespole pozwala na wielowymiarowe i całościowe podejście do problemu każdego pacjenta.
Zespół specjalistów po wstępnych konsultacjach ustala indywidualny plan leczenia w zależności od potrzeb i złożoności problemu każdego pacjenta
Leczenie zaburzeń jedzenia zasadniczo odbywa się w teamie terapeutycznym: lekarz psychiatra prowadzący oraz psychoterapeuta indywidualny. W zależności od problematyki indywidualnej pacjenta zalecane są też inne formy terapii np. psychoterapia grupowa czy terapia rodzinna (szczególnie gdy pacjentem jest dziecko lub nastolatek/ka). W przypadku gdy objawy zaburzeń jedzenia są znacznie nasilone (np.BMI poniżej16, nasilone objawy bulimiczne) leczeniem z wyboru staje się hospitalizacja.
W ramach leczenia zaburzeń jedzenia oferujemy:
Mówię i wyrażam siebie swoim ciałem!
Czyli czym są zaburzenia jedzenia?
Zaburzenia odżywiania to grupa zaburzeń psychicznych. W przeciwieństwie jednak do innych zaburzeń mają bardzo znaczący komponent fizyczny i dlatego nieleczone mogą bezpośrednio zagrażać zdrowiu i życiu cierpiącej na nie osoby. Często towarzyszą im też symptomy innych zaburzeń psychicznych jak: depresja, zaburzenia lękowe, uzależnienia.
Zaburzenia odżywiania są zwykle bardzo złożone i u każdej osoby przebiegają w odmienny sposób i dają różne objawy. Ogólnie jednak możemy podejrzewać ten problem kiedy dana osoba przejawia następujące cechy:
Najczęściej więc trzema podstawowymi komponentami, które ulegają zaburzeniu są :
Pomimo poważnych zmian jakie zachodzą w wyglądzie, zachowaniu i stanie zdrowia, w zrozumieniu i terapii zaburzeń jedzenia nie jest jednak najistotniejsze co się z daną osobą dzieje, ale dlaczego to się dzieje. Zaburzenia jedzenia nie sprowadzają się bowiem jedynie do kwestii pożywienia czy wagi i wymiarów ciała. Zaburzenia w przyjmowaniu pokarmów są nierozerwalnie związane z konfliktami wewnętrznymi. Jedzenie staje się formą zmagania się z licznymi problemami natury psychologicznej. Żywność służy wtedy zaspokajaniu potrzeb nie fizycznych, a psychicznych. Osoba poprzez swoje ciało nieświadomie zaczyna wyrażać swoje stany emocjonalne, doznane traumy oraz trudne emocje takie jak: złość, lęk i smutek.
W wyniku terapii pacjent zaczyna pojmować emocjonalne źródła zaburzeń odżywiania i uświadamiać sobie, w jaki sposób jedzenie stało się jego mechanizmem obronnym, czyli sposobem radzenia sobie z trudnościami. Wówczas zaczyna traktować jedzenie po prostu jako jedzenie — a nie jako pociechę czy obronę. Potrafi zrozumieć, nazwać i wyrazić swoje stany emocjonalne i potrzeby wprost nie używając do tego swojego ciała.
Trzema podstawowymi typami zaburzeń odżywiania są : anorexia nervosa, bulimia i kompulsywne objadanie się.
Jest to celowe dążenie do utraty wagi ciała, wywoływanie i/lub podtrzymywane przez daną osobę. Zazwyczaj wiąże się z lękiem przed utratą zgrabnej sylwetki, natrętnym i ciągłym myśleniem o jedzeniu i swoim wyglądzie, zaburzonym obrazem własnego ciała. Dążenie do szczupłości często staje się podstawowym celem życiowym i przybiera postać idei nadwartościowej. Ograniczenia ilości przyjmowanych pokarmów łączą się ze stosowaniem niskokalorycznej diety, intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi, prowokowaniem wymiotów, stosowaniem środków przeczyszczających i odwadniających.
1. Osoba ma silny, chorobliwy lęk przed przytyciem i przed utratą kontroli nad tym, ile je. Lęk ten przejawia się w postaci myśli natrętnych i prowadzi do działań mających na celu utratę wagi ciała m.in.poprzez:
2. Masa ciała utrzymuje się na poziomie co najmniej 15%poniżej oczekiwanej albo wskaźnik masy ciała wynosi 17,5 lub mniej
Body Mass Index (BMI) - wskaźnik wagowo-wzrostowy Queteleta oblicza się z prostego wzoru:
waga
wzrost x wzrost (w metrach)
Przykład:
waga: 40 kg, wzrost: 172cm = 1,72m
BMI = 40 / (1,72 x 1,72) = 40/ 2,96 = 13,51
Jeżeli u danej osoby współczynnik BMI znajduje się poniżej 18 oznacza to, że ma ona niedowagę i jeśli występują pozostałe kryteria (pkt.1 i 3) może cierpieć na anoreksję psychiczną. Współczynnik BMI poniżej 15 świadczy już o znacznym wyniszczeniu organizmu i jest bezwzględnym wskazaniem do hospitalizacji.
Należy wykluczyć inne przyczyny utraty wagi ciała - fizyczne i psychiczne.
Osoby cierpiące na psychozy (np. schizofrenia) mogą mieć urojenia prześladowcze w wyniku których nabierają przekonania, że ich jedzenie jest zatrute i odmawiają jedzenia. Silna depresja z kolei może objawiać się brakiem chęci i motywacji, by przygotować sobie posiłek.
3. Zaburzenia hormonalne np. nastąpił spadek libido, zanik miesiączkowania.
Większość kobiet przestaje miesiączkować, gdy ich waga znajdzie się w granicach 17-19 BMI. Stąd brak miesiączki może nastąpić już we wczesnej fazie choroby, zanim osoba znacznie straci na wadze. Jeżeli początek miał miejsce na początku pokwitania, to liczne zjawiska związane z pokwitaniem są zahamowane lub opóźnione.
Osobę chorującą na bulimię charakteryzuje przymus pochłaniania dużych ilości jedzenia w krótkim czasie - najczęściej w ciągu kilku godzin. Tak jak w przypadku anoreksji, bulimia występuje częściej u kobiet. Oba te zaburzenia są do siebie bardzo podobne. Badania wskazują, iż ok. 40% chorych na anoreksje ma epizody objadania się , jednak niewiele osób chorych na bulimię zapada na anoreksję. U większości tych osób waga ciała waha się w granicach normy, a niektórzy mają nawet nadwagę.
Faktem jest, iż u wielu osób występują epizody nadmiernego objadania się. Jednakże osoby cierpiące na bulimię mają takie epizody często (częściej niż 2 razy w tygodniu) wraz z poczuciem, że straciły panowanie nad jedzeniem. Są niejako "uzależnione" od jedzenia. Zdają sobie sprawę z tego, że nadmierny stres, problemy, niepokój mogą wywołać napad bulimii.
1. Ma powtarzające się epizody objadania się dużą ilością jedzenia w określonym czasie (napady bulimii). Tego typu napady niepohamowanego przejadania się występują co najmniej 2 razy w tygodniu przez okres 3 miesięcy.
2. Ma poczucie utraty kontroli nas sobą podczas epizodów przejadania się.
3. Systematycznie:
4. Przejawia chorobliwe, natrętne zaniepokojenie swoim wyglądem, sylwetką i wagą.
Napady objadania się, częste wymioty utrzymujące się przez dłuższy okres czasu mogą wywoływać następujące zmiany w organizmie: