Może to autyzm?
Kiedy rozwój dziecka budzi niepokój rodziców zwłaszcza w zakresie mowy i komunikacji, rozwoju ruchowego oraz/lub w sferze emocjonalno - społecznej, możemy podejrzewad występowanie autyzmu czyli tzw. całościowych zaburzeo rozwoju (CZR). Zaburzeniu ulegają podstawowe funkcje psychiczne, jak uwaga, percepcja, motoryka, które upośledzają codzienne funkcjonowanie i kontakt z innymi ludźmi. Wczesna diagnostyka całościowych zaburzeo rozwoju pozwala dostosowad warunki życia i rozwoju dziecka do jego potrzeb, ukierunkowad terapię i dad wiedzę rodzicom, jak wspierad dziecko w przezwyciężaniu trudności i stymulacji rozwoju sfer deficytowych. Do CZR zalicza się obecnie takie jednostki chorobowe, jak: autyzm wczesnodziecięcy , autyzm atypowy, zespół Aspergera i in.
Jakie zachowania dziecka powinny zaniepokoić rodziców?
- powtarzanie określonych niefunkcjonalnych ruchów ciała (stereotypie),
- niechęć i opór wobec zmian ( trudności adaptacyjne),
- problemy z nawiązaniem kontaktu i utrzymaniem relacji z innymi ludźmi,
- nietypowe używanie przedmiotów i zabawek, tendencja do powtarzających się i schematycznych zabaw,
- trudności w rozumieniu znaczenia słów i kontekstu wypowiedzi,
- zaburzenia komunikacji werbalnej i niewerbalnej,
- trudności w rozwoju mowy, ? brak umiejętności naśladowania ,
- niechęć do kontaktu fizycznego,
- dziwaczne reakcje na bodźce słuchowe,smakowe i/lub wzrokowe
Rodzaje całościowych zaburzeń rozwoju – krótka charakterystyka
Autyzm wczesnodziecięcy
Autyzm rozwija się do trzeciego roku życia, częściej u chłopców niż dziewczynek. Podstawowe objawy autyzmu to:
- zaburzenia rozwoju mowy: całkowity brak mowy lub opóźniona mowa, czasem normalny rozwój mowy, a potem zanik nabytych wcześniej umiejętności mówienia;
- niezdolność do tworzenia i czerpania satysfakcji z interakcji społecznych, preferowanie samotności, silna potrzeba niezmienności otoczenia, unikanie kontaktu wzrokowego, niechęć do bliskości i przytulania się, wąskie zainteresowania;
- zaburzenia komunikacji werbalnej i niewerbalnej (nierozróżnianie zaimków, np. ja od ty, powtarzanie zasłyszanych słów, całych zdań często niezgodnie z kontekstem wypowiedzi - echolalia, trudności w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego i in.), dosłowne odczytywanie komunikatów, nierozumienie aluzji, metafor, ironii, żartów,brak uśmiechu;
- powtarzanie rytualnych, stereotypowych ruchów, kompulsywne układanie przedmiotów;
- nadwrażliwość na bodźce w otoczeniu;
- nadmierne reakcje emocjonalne , w tym tendencja do reagowania agresją i/lub autoagresją;
- niezdolność do odczytywania emocji innych;
- łatwość mechanicznego zapamiętywania;
- brak reakcji na własne imię;
- niezdolność do naśladowania innych, bawienie się zabawkami w sposób niezgodny z ich przeznaczeniem;
Uwaga - nie wszystkie dzieci autystyczne przejawiają wszystkie wyżej wymienione cechy. Każdy autysta jest inny i poszczególne nasilenie objawów też może być inne.
Kiedy dziecko nie przejawia wszystkich objawów spełniających kryteria do postawienia diagnozy
autyzmu albo kiedy choroba ujawnia się później (po trzecim roku życia), a obserwuje się specyficzne trudności w podstawowych sferach funkcjonowania - wówczas mówi się o autyźmie atypowym Zespół Aspergera
To zaburzenie ujawniające objawy podobne, jak w przypadku autyzmu wczesnodziecięcego, ale rozwój mowy i rozwój intelektualny są znacznie mniej upośledzone niż w przypadku „zwykłego” autyzmu. Główne symptomy zespołu Aspergera, to:
- upośledzenie umiejętności społecznych,
- problemy ze współpracą z innymi ludźmi,
- problemy z rozumieniem języka niedosłownego,
- zawężone zainteresowania (izolowana dziedzina wiedzy),
- przywiązanie do rutyny,
- problemy z mimiką i niewerbalnym okazywaniem uczuć, unikanie kontaktu wzrokowego i bliskości fizycznej, dziwaczne zachowania,
Zespół Aspergera najczęściej diagnozuje się dopiero w wieku szkolnym, kiedy dziecko zaczyna mieć największe problemy w sferze społecznej. Diagnoza i terapia całościowych zaburzeń rozwoju
Diagnoza całościowych zaburzeń rozwojowych w większości przypadków może być przeprowadzona już w pierwszych latach życia dziecka. Rozpoznanie ustala się w oparciu o dokładną obserwację dziecka, wywiad z rodzicami, badanie psychiatryczne, badanie psychologiczne, konsultacje specjalistyczne/ neurolog,genetyk,audiolog/ oraz inne badania dodatkowe - zależnie od potrzeb indywidualnych. Im wcześniej postawiona diagnoza, tym szybsza interwencja i większe szanse na to, że dziecko w życiu dorosłym będzie mogło sobie całkiem dobrze radzić z codziennymi obowiązkami i wymaganiami społecznymi. Wczesna terapia jest też profilaktyką innych zaburzeń, wtórnych do CZR.W naszym ośrodku diagnostykę całościowych zaburzeń rozwoju prowadzimy kompleksowo tzn. diagnozę stawia zespół specjalistów : psychiatra, psycholog, pedagog i/lub logopeda - z możliwością konsultacji neurologicznej i fizjoterapeutycznej w zależności od indywidualnych potrzeb.
Proponujemy:
Spotkania diagnostyczno –konsultacyjne (obserwacja dziecka, wywiad z rodzicami, próby kliniczne oraz analiza dokumentacji medycznej) – w terminie ustalonym indywidualnie z rodziną.
Czas spotkania diagnostyczno-konsultacyjnego – do 4 godzin.
Celem jest postawienie diagnozy oraz określenie dalszych kierunków terapii i rehabilitacji dziecka. Pacjenci po odbytym spotkaniu otrzymują kartę informacyjną– podsumowanie pisemne wyników diagnozy.
W celu jak najsprawniejszego przeprowadzenia diagnozy i skierowania dziecka na terapię prosimy o wstępne przygotowanie się do procesu diagnostycznego poprzez:
1/ wypełnienie wstępnego formularza zgłoszenia dziecka na diagnozę z elementami wywiadu – i przesłanie go do Ośrodka drogą email’ową
2/ zalecane! Wykonanie i przedstawienie na spotkaniu wyników badań i konsultacji:
- konsultacji neurologicznej i ewentualnie zaleconych badań diagnostycznych CSN;
- konsultacji audiologicznej / badania słuchu/;
- konsultacji pediatrycznej z oceną w kierunku ew. zaburzeń czynności tarczycy, alergii, badania serologiczne w kier. toksoplazmozy i cytomegalii, badanie kału na obecność pasożytów i grzybów;
3/ przedstawienie na spotkaniu:
- książeczki zdrowia, kart informacyjnych leczenia szpitalnego, wszelkiej dokumentacji medycznej, jaką posiada dziecko;
- opinii psychologicznych lub innych terapeutów, jeżeli dziecko pozostaje pod opieką;
- opinii z przedszkola /szkoły;